Η Europeana, η ψηφιακή βιβλιοθήκη, μουσείο και αρχείο της Ευρώπης, ανήκει στο κοινό και πρέπει να αντιπροσωπεύει το κοινό συμφέρον.
Το κοινό κτήμα είναι το υλικό από το οποίο η κοινωνία παράγει γνώση και δημιουργεί νέα έργα πολιτισμού.
Το να έχουμε υγιές και αναπτυσσόμενο Κοινό Κτήμα είναι θεμελιώδες για την κοινωνική και οικονομική ευμάρεια της κοινωνίας.
Η ψηφιοποίηση του Κοινού Κτήματος δεν δημιουργεί νέα δικαιώματα επάνω του: έργα που βρίσκονται στο Κοινό Κτήμα σε ανάλογη μορφή συνεχίζουν να είναι Κοινό Κτήμα και όταν έχουν ψηφιοποιηθεί.
Το υπόλοιπο της διακήρυξης αναλύει και επιβεβαιώνει πολλά από τα σημεία που είχα αναφέρει στο σχετικό άρθρο μου NPG vs public domain. Η περίπτωση της National Portrait Gallery του Λονδίνου, αφορούσε την διεκδίκηση από την πινακοθήκη, των πνευματικών δικαιωμάτων (με αντίστοιχη εφαρμογή περιορισμών) για πίνακες ζωγραφικής που είναι κοινό κτήμα καθώς οι δημιουργοί τους έχουν πεθάνει εδώ και αιώνες. Είχα γράψει τότε, «εάν ιδρυτικός σκοπός της πινακοθήκης ήταν να διευκολύνει την πρόσβαση του κοινού σε όλα αυτά τα πορτραίτα, τότε το να θέτει περιορισμούς στον τόπο και χρόνο δημοσίευσης δεν έρχεται σε αντίθεση με τον σκοπό του;” Η Europeana με επιβεβαιώνει διακηρύσσοντας ότι παρόμοιοι οργανισμοί «[…] πρέπει να διασφαλίσουν ότι έργα που είναι Κοινό Κτήμα να είναι προσβάσιμα σε όλη την κοινωνία, κάνοντάς τα διαθέσιμα όσο είναι ευρέως δυνατό. Είναι σημαντικό για τους οργανισμούς μνήμης να αναγνωρίσουν ότι ως φύλακες του κοινού μας πολιτισμού και γνώσης παίζουν κεντρικό ρόλο στο να ενδυναμώσουν την δημιουργικότητα των πολιτών και να παρέχουν τα ακατέργαστα υλικά για την σύγχρονη πολιτισμική, επιστημονική, τεχνολογική και οικονομική ανάπτυξη.«
Ας ελπίσουμε ότι η διακήρυξη της Europeana θα ληφθεί υπόψη και θα ταρακουνήσει αρκετούς από τους ιθύνοντες των ελληνικών μουσείων και αρχείων που διαφυλάσσουν το υλικό που διαθέτουν θέτοντας περιορισμούς και το πουλώντας το σαν να τους ανήκει. Πόσο ευχάριστο, πόσο υπεύθυνο και πραγματικά ουσιαστικό θα ήταν εάν τα προγράμματα ψηφιοποίησης που διαφημίζουν όλοι αυτοί οι οργανισμοί, είχαν ως αποτέλεσμα την ελεύθερη διάθεση αυτού του υλικού στο διαδίκτυο; Πόσο άχρηστη είναι αυτή η ψηφιοποίηση όταν αυτή παραμένει «κλειδωμένη” στους υπολογιστές του κάθε ιδρύματος; Ένα ανέκφραστο ακόμη όραμα, είναι η συνεργασία της Wikipedia και με ελληνικά ιδρύματα για την φιλοξενία του ψηφιοποιημένου υλικού στα εγχειρήματα του Wikimedia. Κάτι αντίστοιχο με αυτό που έχουν κάνει ιδρύματα (μουσεία, αρχειοθήκες, βιβλιοθήκες κλπ.) σε άλλα κράτη, που είχε ως αποτέλεσμα την ελεύθερη διάθεση εκατοντάδων χιλιάδων φωτογραφιών στο Wikimedia Commons. Ας ελπίσουμε να γίνει κάποτε δυνατό.
Εσώφυλλο ενός από τα πρώτα τεύχη της Σοβιετολογίας.
Ξεφύλλιζα σήμερα κάποια παλιά τεύχη της ‘Σοβιετολογίας‘, ενός αντικομμουνιστικού περιοδικού που εξέδιδε την δεκαετία του ’60 ο μετέπειτα χουντικός Γ. Γεωργαλάς. Κάτι που μου κίνησε το ενδιαφέρον βρισκόταν όχι το ουσιαστικό του περιεχόμενο, αλλά στο εσώφυλλο, εκεί που αναγράφονται τα στοιχεία έκδοσης. Αντί του γνωστού «Απαγορεύεται η αναδημοσίευσις….” κλπ, γράφει το παρακάτω:
Η αναδημοσίευσις των περιεχομένων του περιοδικού ως και η χρησιμοποίησης των στοιχείων του επιτρέπεται ελευθέρως υπό τον όρον ότι θα αναφέρεται η πηγή.
Κατά ένα βαθμό επιβεβαιώνει κάτι που είχα σημειώσει για μελλοντικό σχολιασμό, το ότι οι περισσότερο πρόθυμοι να δώσουν κάτι ελεύθερα και δωρεάν είναι αυτοί που έχουν να κερδίσουν κάτι από αυτό, στην προκείμενη περίπτωση η προώθηση της προπαγάνδας. Γι’αυτό άλλωστε και στην Βικιπαίδεια υπάρχει συνεχής ροή από διάφορους που προωθούν τις ιδέες τους, τα κόμματά τους, τις επιχειρήσεις τους κλπ. Το ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η προώθηση και όχι η συμμετοχή στην σύνταξη μιας ελεύθερης εγκυκλοπαίδειας είναι εύκολα αποδείξιμο: Εξαφανίζονται αμέσως μόλις διαπιστώσουν ότι τελικά δεν μπορούν να προωθήσουν τα δικά τους. Τελικά αυτό που τους ενδιαφέρει δεν είναι να δώσουν ελεύθερο περιεχόμενο, είναι να διαδωθεί η προπαγάνδα τους, και μια ελεύθερη άδεια χρήσης το κάνει ευκολότερο.
Νομίζω ότι είναι καλό να συγκεντρώσω εδώ μερικές πληροφορίες και σκέψεις για το ζήτημα που απασχολεί αρκετούς από εμάς την τελευταία εβδομάδα. Την διαμάχη δηλαδή μεταξύ της National Portrait Gallery του Λονδίνου, και του Wikimedia Foundation. Το ζήτημα προέκυψε από την ανάκτηση 3300 αντιγράφων πορτραίτων από τον ιστότοπο της NPG και ανέβασμά τους στο Wikimedia Commons (πρακτικά την κοινή αποθήκη για όλες τις Βικιπαίδειες).
Ποιά είναι η National Portrait Gallery; Είναι μια κρατική πινακοθήκη στην Βρετανία που λειτουργεί από το 1856 και στεγάζει πορτραίτα. Αποστολή της σύμφωνα με την ίδια είναι «να προωθηθεί η εκτίμηση και η κατανόηση των ανδρών και των γυναικών που έχουν κάνει και κάνουν την βρετανική ιστορία και πολιτισμό«. Η πινακοθήκη συντηρεί τα πορτραίτα, τα εκθέτει και δημιουργεί φωτογραφικά αντίγραφα από αυτά, δηλαδή ψηφιακές φωτογραφίες, ακριβή αντίγραφα των πρωτότυπων πορτραίτων. Η συντριπτική πλειοψηφία των πορτραίτων αυτών είναι ηλικίας πάνω από ένα αιώνα, οι δημιουργοί τους έχουν πεθάνει πριν 70 χρόνια+, και άρα τα έργα αυτά δεν αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία κάποιου αλλά είναι κοινό κτήμα. Αυτό βεβαίως το δέχεται και η ίδια η NPG. Αυτό που ισχυρίζεται όμως (όπως και όλα τα βρετανικά μουσεία) είναι ότι οι φωτογραφίες-αντίγραφα που δημιούργησε είναι δική της πνευματική ιδιοκτησία. Με βάση αυτό, επιβάλλει περιορισμούς στο ποιός, πότε και πως θα δημοσιεύσει μια τέτοια φωτογραφία, αφού πρώτα καταβάλλει ένα σεβαστό αντίτιμο στην πινακοθήκη.
George Gordon Byron, 6ος Βαρώνος Byron, πίνακας του Richard Westall (1765-1836)
Για να έχουμε καλύτερη αντίληψη, το NPG διεκδικεί μεταξύ άλλων πλήρη δικαιώματα στην παρακάτω εικόνα του Λόρδου Μπάϊρον του 1813. Απλά επειδή φωτογράφισε τον πίνακα. Σύμφωνα με το NPG και τον Βρετανικό νόμο λοιπόν, το παραδίπλα είναι ένα πειρατικό αντίγραφο.
Είναι μια σύγκρουση δύο διαφορετικών νομικών συστημάτων αλλά και διαφορετικής νοοτροπίας. Πνευματικά δικαιώματα υπάρχουν για οποιοδήποτε έργο έχει ένα ελάχιστο όριο δημιουργικότητας (πρακτικά πολύ μικρό). Ένα ακριβές αντίγραφο ενός έργου που δεν έχει πνευματικά δικαιώματα, στις περισσότερες χώρες του κόσμου δεν θεωρείται ότι είναι δημιουργία. Στο Ηνωμένο Βασίλειο όμως θεωρείται ότι ένα αντίγραφο μπορεί να προστατεύεται ως πνευματική ιδιοκτησία ακόμη και αν δεν υπάρχει ίχνος δημιουργικότητας πέραν αυτής που είχε ο αρχικός δημιουργός και για την οποία τα πνευματικά δικαιώματα έχουν ήδη λήξει. Αυτό που διεκδικεί η National Portrait Gallery ακόμη και στις ΗΠΑ, παρότι ισχύει και εκεί η αγγλοσαξωνική ουτιλιταριστική προσέγγιση των πνευματικών δικαιωμάτων (copyright), έχει καταρριφθεί από την σχετική νομολογία (υπόθεση Bridgeman Art Library v. Corel Corp. ) . Στο Ηνωμένο Βασίλειο όμως μπορεί να διεκδικήσει copyright για το αντίγραφο οποιοδήποτε έργου όσο παλιό και αν είναι. Αυτή η διεκδίκηση θεωρείται καταχρηστική ακόμη και σε λοιπά κράτη της EE και ιδίως εκεί όπου επικρατεί η ανθρωπιστική και ιδεαλιστική προσέγγιση (droit d’ auteur, urheberrecht) μεταξύ άλλων και στην Ελλάδα.
Δεν νομίζω ότι υπήρχε οποιοσδήποτε τρόπος συμβιβασμού της NPG με οποιονδήποτε και κυρίως με το Wikimedia. Άλλωστε όπως γράφει ο Eric Moeler του Wikimedia για την NPG,
«αρχικά έστειλε απειλητικά γράμματα προς το Ίδρυμα Wikimedia, ζητώντας μας να ‘καταστρέψουμε όλες τις εικόνες’. (Αντίθετα με δημόσιους ισχυρισμούς, αυτά τα γράμματα δεν περιλάμβαναν μια προσφορά για συμβιβασμό.)«. Το θέμα των δικαιωμάτων δεν μπορεί αν οριστεί ποσοτικά με «τόσα dpi«, οποιοσδήποτε δεχόταν πνευματικό δικαίωμα στην NPG ώστε να ορίσει αυτή τον τρόπο κυκλοφορίας των αντιγράφων, αναγκαστικά θα δεχόταν ότι έχει και την πνευματική ιδιοκτησία (άρα και το δικαίωμα να απαγορεύσει την κυκλοφορία). Εφόσον αναγνωριζόταν τέτοιο δικαίωμα, τότε όλο αυτό το υλικό δεν θα ήταν ελεύθερο και κοινό κτήμα όπως ο πρωτότυπος πίνακας. Προφανώς ένα δικαστήριο στην Αγγλία μπορεί να δικαιώσει την NPG, και το Wikimedia (παρότι είναι στις ΗΠΑ) να διαγράψει τις εικόνες. Ωστόσο το κέρδος θα είναι η δημοσιοποίηση αυτού του προβλήματος στο κοινό. Εάν όλα έμεναν κρυμμένα σε e-mail μεταξύ δυο οργανισμών και των δικηγόρων τους, πώς θα ενημερωνόταν το κοινό έτσι ώστε να υπάρξει πίεση για την αλλαγή του νόμου;
Το πρόβλημα της χρηματοδότησης των μουσείων δεν μπορεί να καλύψει το πρόβλημα πρόσβασης σε κάτι που είναι κοινό κτήμα. Για να επιβάλλει licencing fees θα πρέπει να έχει το έχει το copyright και εκεί βρίσκεται το πρόβλημα. Είναι πολύ πιθανό το να δεχόταν η NPG να δημοσιεύσει τις επίμαχες εικόνες υπό μια ελεύθερη άδεια creative commons όπως έκαναν άλλες πινακοθήκες, μουσεία και αρχεία (όπου όμως δημοσίευσαν νεότερο υλικό που δεν είναι κοινό κτήμα). Για κάποιους μπορεί να φαίνεται λύση αυτό, αλλά αν κάποιος δεν έχει το copyright δεν μπορεί να επιβάλλει οποιουσδήποτε όρους (ακόμη και ελεύθερους). Το πρόβλημα τότε δεν θα ήταν οι εικόνες που δέχτηκε να απελευθερώσει αλλά οι εικόνες για τις οποίες θα απαγόρευε την αναδημοσίευση. Και εδώ είναι απαραίτητο το εύλογο ερώτημα: Εάν ιδρυτικός σκοπός της πινακοθήκης ήταν να διευκολύνει την πρόσβαση του κοινού σε όλα αυτά τα πορτραίτα, τότε το να θέτει περιορισμούς στον τόπο και χρόνο δημοσίευσης δεν έρχεται σε αντίθεση με τον σκοπό του; Η ίδια η πινακοθήκη χρησιμοποιεί ως φύλο συκής την δωρεάν είσοδο στην έκθεση, όπου βεβαίως δεν εκτίθενται όλα τα πορτραίτα και βεβαίως δεν επιτρέπεται η φωτογράφηση.
Δεν νομίζω ότι έχει κανείς αντίρρηση ότι ο σκοπός ύπαρξης αυτού του οργανισμού θα επιτελλούνταν καλύτερα εάν προωθούσε ο ίδιος την ελεύθερη διακίνηση και χρήση των πορτραίτων του, έτσι ώστε να είναι προσβάσιμα σε όσο το δυνατό περισσότερο κόσμο. Προφανώς όμως έχει έρθει σε μια κατάσταση που θυμίζει άνετα ελληνικές ΔΕΚΟ, που ενώ σκοπός ύπαρξής τους είναι η εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος, λειτουργούν με επιχειρηματική λογική αναζήτησης μεγαλύτερων κερδών (φαντάζομαι ότι οι μισθοί των ΔΣ είναι ανάλογοι με τον τζίρο). Άλλωστε πρόσφατε ξεκίνησε συζήτηση για ένα ανάλογο θέμα με το Νέο Μουσείο Ακρόπολης όπου αντί το ίδιο να προωθεί τον ελληνικό πολιτισμό και να διαφημίζεται διανέμοντας ελεύθερα φωτογραφίες, περιορίζει τους αποδέκτες φωτογραφιών (και νομίζω πρόσφατα απαγόρευσε και την φωτογράφηση εντός του μουσείου). Συνεπώς δεν έχει άδικο ο vrypan όταν λέει ότι η NPG ξέχασε τον σκοπό της και τους χρηματοδότες της. Εφόσον υπάρχει για την εξυπηρέτηση του συμφέροντος των βρετανών πολιτών και για συγκεκριμένο σκοπό, και χρηματοδοτείται από αυτούς, τότε δεν μπορεί να λειτουργεί με λογική κερδοσκοπικής εταιρίας ή ενός οργανισμού που έχει γιγαντωθεί γραφειοκρατικά σε κάτι αυτοτροφοδοτούμενο μακριά από το σκοπό ύπαρξής του. Συνεπώς ακόμη και αν έχει το δικαίωμα, το να το εξασκεί με αυτό τον τρόπο είναι εναντίον του σκοπού του.
Χθες στηνΔιεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης πραγματοποιήθηκε μια συνάντηση με θέμα «Το πρόγραμμα ψηφιοποίησης της Google και οι αντιδράσεις των Ευρωπαίων και Ελλήνων εκδοτών & συγγραφέων» με την συμμετοχή του εκπρόσωπου του Google Ευρώπης, Santiago de la Mora και κάποιων εκδοτών. Οι εντυπώσεις και πληροφορίες που αποκόμισα:
Το Google Books σε κάθε περίπτωση έχει ψηφιοποιήσει και θα συνεχίσει να ψηφιοποιεί εκατοντάδες χιλιάδες βιβλία από όλο τον κόσμο στα οποία θα μπορεί να γίνεται αναζήτηση στο πλήρες κείμενό τους και ανάγνωση μέρους ή ολόκληρου του βιβλίου. Έχει ήδη ψηφιοποιήσει ένα μεγάλο αριθμό βιβλίων που δεν προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα (πριν το 1923) και πλέον προχωρά στην ψηφιοποίηση και έργων που καλύπτονται από πνευματικά δικαιώματα. Αυτό το κάνει χωρίς την έγκριση από τους κατόχους των δικαιωμάτων (εκδότες ή συγγραφείς) συνεπώς ξεκάθρα παραβιάζει τα δικαιώματά τους. Φυσικά κάποιοι από αυτούς έχουν εναντιωθεί και εν μέσω αγωγών, εγκλήσεων και αντεγκλήσεων έχει δημιουργηθεί μια πλατφόρμα αδειοδότησης στην οποία οι εκδότες/δημιουργοί θα μπορούν να κάνουν opt-in ώστε να μπορέσουν να κάνουν κάτι (αλλά ουσιαστικά υποκείμενοι σε εκβιασμό).
Συγκεκριμένα η πλατφόρμα προβλέπει ότι το Google Books θα ψηφιοποιήσει ΟΛΑ τα βιβλία χωρίς εξαίρεση. Από αυτά θα προβάλλονται αποτελέσματα στις αναζητήσεις και το Google Books θα μπορεί να εισπράττει αντίτιμο για την προβολή/πώληση/download ολόκληρου ή μέρους του βιβλίου.
Τι μπορούν να κάνουν οι εκδότες/δημιουργοί; Ένας εκδότης ή συγγραφές ο οποίος θα έχει αντιληφθεί τι γίνεται, μπορεί να μπει στην συμφωνία για να αποσύρει τα βιβλία του ώστε να μην εμφανίζεται το περιεχόμενο στις αναζητήσεις και να μην μπορεί να πωληθεί. Εναλλακτικά μπορεί να λάβει 60$ για κάθε βιβλίο του που δεν κυκλοφορεί στις ΗΠΑ, και ένα ποσοστό επί των πωλήσεων μέσω ενός Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης.
Τα προβλήματα; Πολλά.
Ένα είναι ένα μεγάλο μέρος έργων, αυτά που λέγονται «ορφανά”, δηλαδή βιβλία τα οποία πλέον δεν κυκλοφορούν στο εμπόριο, πιθανώς ο εκδοτικός οίκος που τα έχει κυκλοφορήσει έχει κλείσει, και ο συγγραφέας δεν μπορεί να βρεθεί. Πρακτικά το Google κάνει hijack όλων αυτών των έργων χωρίς την άδεια των δικαιούχων όπως προβλέπεται από τον νόμο. Αυτοί δεν είναι μέρος της συμφωνίας. Απών μέλος από την συμφωνία όμως μπορεί να είναι και ένας εκδότης ή συγγραφέας που απλά δεν ασχοληθεί με το να κάνει το opt-in σε αυτή. Και σε αυτή την περίπτωση τα έργα του θα υπάρχουν στο Google Books (και ουσιαστικά θα πωλούνται) χωρίς την άδειά του και χωρίς δική του αποζημίωση.
Το Google ορίζει ως «εμπορικά διαθέσιμα” βιβλία αυτά που πωλούνται από καταστήματα στις ΗΠΑ. Δηλαδή μπορεί ένα βιβλίο να είναι διαθέσιμο στην Ελλάδα (ίσως και best seller) αλλά όχι στις ΗΠΑ, και σε αυτή την περίπτωση το μόνο που θα μπορεί να λάβει ο εκδότης/συγγραφέας θα είναι 60$ άπαξ. Στην σημερινή εποχή αυτός ο ορισμός είναι αυθαίρετος και σύμφωνα με το συμφέρον του Google, αφού το διαδίκτυο έχει καταργήσει τέτοιους περιορισμούς και οποιοσδήποτε πολίτης της ΗΠΑ είναι πολύ εύκολο να αγοράσει ένα τίτλο από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου όπως η Ελλάδα.
Οι τιμή «αποζημίωσης” (για τα «μη εμπορικά διαθέσιμα¨) και τα ποσοστά (για τα «εμπορικά”) ορίζονται μονομερώς από την συμφωνία. Δεν πέφτει λόγος σε έναν εκδότη/συγγραφέα για το πόσο κοστολογεί το έργο του, και δεν μπορεί να κάνει άλλη συμφωνία με το Google. Αν δεν δεχτεί αυτή την συμφωνία, δεν θα πάρει τίποτε.
Πρέπει να σημειωθεί ότι η συμφωνία είναι προϊόν ενός διακανονισμού μεταξύ του Google και ομάδας εκδοτών που κατέθεσε συλλογική αγωγή εναντίον της (στις ΗΠΑ). Αυτός ο διακανονισμός θα πρέπει να επικυρωθεί από δικαστήριο (το φθινόπωρο/χειμώνα).
Δικά μου σχόλια:
Το γεγονός ότι σχεδόν όλοι οι εκδότες και συγγραφείς του κόσμου θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη τον εκβιασμό στον οποίο τους υποβάλλει η Google θα πρέπει να τους κάνει να σκεφτούν ότι έχουν μείνει πολύ πίσω και προσκολλημένοι σε παλιές νοοτροπίες για την διακίνηση των έργων τους. Το ότι τόσα έργα που είναι ουσιαστικά «κλειδωμένα” επειδή είναι ορφανά (και συνεπώς δεν μπορεί να τα δημοσιεύσει κανείς αφού δεν μπορεί να πάρει την άδεια) θα γίνουν διαθέσιμα στο κοινό είναι πολύ καλό για το κοινό. Μιλάμε για εκατομμύρια βιβλία που δεν μπορούν να είναι διαθέσιμα επειδή απλά δεν τα εκδίδει κανείς σήμερα. Γιατί κλειδώνονται τα έργα; Μα επειδή η περίοδος προστασίας τους έχει τραβήξει τόσο μακριά που είναι πρακτικά αδύνατο να ανιχνευθεί ο δικαιούχος μιας πνευματικής ιδιοκτησίας για μπορέσει κάποιος να πάρει μια ρητή άδεια δημοσίευσης ώστε να είναι νόμιμος και να είναι σίγουρος ότι δεν θα μπλέξει αναδημοσιεύοντας ένα κατά τα άλλα ξεχαμένο έργο π.χ. του μεσοπόλεμου ή της δεκαετίας του 1960.
Εβδομήντα (70) χρόνια προστασίας μετά τον θάνατο του δημιουργού (ή κατά περίπτωση, μετά την πρώτη δημοσίευση) είναι υπερβολικά πολλά και ήδη καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της λογοτεχνικής, μουσικής και εικαστικής παραγωγής από καταβολής κόσμου. Ένα όριο που τραβιέται συνεχώς και ξεχειλώνει για να προστατευθούν λίγα και συγκεκριμένα έργα, απομακρύνει από το κοινό ένα τεράστιο αριθμό άλλλων έργων.
Κάποτε θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους το κοινό, οι δημιουργοί και κυρίως οι νομοθέτες ότι θα πρέπει να φροντίσουμε ότι πέρα από την προστασία της δημιουργίας για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα ώστε να υπάρχει και κίνητρο δημοσίευσης, τα έργα θα πρέπει να γίνονται κοινό κτήμα πριν ξεχαστούν ολότελα αν δεν τα διασώσει μια μονοπωλιακή εταιρία στις ΗΠΑ με εκβιαστικούς όρους.
.jpg "George Gordon Byron, 6th Baron Byron by Richard Westall")