Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να αναρωτιέται πώς θα μοιάζει η Wikipedia σε πέντε χρόνια από τώρα. Όχι με τον τρόπο που το σκέφτεται ένας προγραμματιστής ή κάποιος στο ίδρυμα, αλλά σαν απλός χρήστης – σαν άνθρωπος που μπήκε κάποτε να διαβάσει κάτι και κατέληξε να μένει, να γράφει, να διορθώνει, να χάνεται με τις ώρες σε λήμματα για ό,τι μπορείς να φανταστείς.
Κοιτώντας μπροστά, η αίσθηση μου είναι ότι η Wikipedia θα παραμείνει σημαντική. Όχι επειδή έχει γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας – αυτό έχει ήδη συμβεί. Αλλά επειδή ο κόσμος διψάει για αξιόπιστη, προσβάσιμη, ελεύθερη γνώση. Όσο κι αν αλλάζουν τα πράγματα γύρω μας, αυτό δεν δείχνει να αλλάζει.
Προφανώς, η τεχνολογία θα την επηρεάσει. Ήδη βλέπουμε εργαλεία με τεχνητή νοημοσύνη να ξεφυτρώνουν παντού. Πιθανότατα, σε πέντε χρόνια θα έχουμε bots που θα βοηθούν ουσιαστικά, όχι μόνο σε τεχνικά θέματα αλλά και στην ίδια τη συγγραφή. Όχι για να αντικαταστήσουν τους ανθρώπους, αλλά για να κάνουν τη δουλειά μας πιο εύκολη, πιο απολαυστική. Ίσως η Wikipedia να γίνει και λίγο πιο όμορφη – ποιος ξέρει; Λιγότερο «σκέτο κείμενο», περισσότερη εμπειρία. Αλλά ελπίζω χωρίς να χαθεί η ουσία: η συνεργασία, η ουδετερότητα, η διαρκής βελτίωση.
Το μεγάλο ερώτημα είναι οι άνθρωποι. Όχι μόνο αν θα υπάρχουν αρκετοί εθελοντές – αν και αυτό από μόνο του είναι κρίσιμο – αλλά και ποιοι θα είναι. Θα καταφέρουμε άραγε να φέρουμε μέσα νέες φωνές, ανθρώπους που σήμερα δεν νιώθουν ότι η Wikipedia τους αφορά ή ότι έχουν θέση εδώ; Θα κάνουμε χώρο για περισσότερες γλώσσες, πολιτισμούς, θεματικές που σήμερα μένουν απέξω;
Έχω δει αρκετούς καλούς συντάκτες να φεύγουν, και το καταλαβαίνω. Δεν είναι εύκολο να μένεις σε έναν χώρο που αλλάζει αργά, που έχει τις δυσκολίες του, τις κόντρες του, τους δικούς του εσωτερικούς ρυθμούς. Αλλά έχω δει και νέους ανθρώπους να έρχονται, με φρέσκες ιδέες και απίστευτη ενέργεια. Αν τους δώσουμε τον χώρο και το κατάλληλο περιβάλλον, τότε το μέλλον είναι ανοιχτό.
Δεν ξέρω αν σε πέντε χρόνια θα έχουμε περισσότερες λήμματα ή περισσότερους συντάκτες – αν και ελπίζω και τα δύο. Ξέρω όμως πως αν η Wikipedia συνεχίσει να κρατάει την πόρτα ανοιχτή σε όσους θέλουν να μοιραστούν τη γνώση τους, τότε θα είναι ακόμα εδώ. Ίσως όχι με τη μορφή που τη βλέπουμε σήμερα, αλλά με την ίδια καρδιά.
Και κάπου μέσα σε όλο αυτό, ίσως είμαστε κι εμείς. Να γράφουμε, να διορθώνουμε, να τσακωνόμαστε καμιά φορά για την ορθογραφία, αλλά κυρίως – να χτίζουμε κάτι που ανήκει σε όλους. Και αυτό, τουλάχιστον για μένα, είναι λόγος να συνεχίζω.
